ENTREVISTA:LUCÍA ALDAO | POETA | LUCES

"Dame medo o papel"

ROSA ANEIROS 1 DIC 2006

Antes de Lucía Aldao chegou a voz. A súa é unha voz desfiañada e penetrante, delicada e húmida como o Me & Bobby McGee de Janis Joplin, a quen interpreta polos bares para chegar a fin de mes. Lucía Aldao (A Coruña, 1982) leva un terzo da súa vida cuspindo poemas. O seu nome circula de boca en boca pero non se consagrou aínda en ningunha lapela. No fondo, teme ao papel. Di que os seus poemas nacen da sonoridade da palabra e da intensidade das historias que narra e, talvez, enmudezan ao se tatuar na celulosa. "Hai tanta xente que me pregunta cando sacarei o libro que me sinto un pouco presionada. Estou tentando poñer orde nos poemas, darlles un corpo e unha coherencia para presentalos a un premio literario". ¿E o título? "Iso si que non o vou dicir. É o único que se descoñece do poemario".

O rostro da poeta perdeuse durante anos nos cristais embazados de suor e humidade dos buses de Elviña. A liña universitaria da Coruña escoitou o remoer dos seus poemas e, ás veces, un frenazo a tempo sostivo no aire a liña de fuga dun verso. Podía ser de Lucía Aldao pero tamén das coruñesas Emma Couceiro ou Yolanda Castaño quen, xunto a Estevo Creus ou Luísa Castro, marcaron o seus pasos iniciais na literatura. Tamén a Velvet Underground, os Beatles, a Mandrágora, Almodóvar ou Tim Burton. Pregúntolle que ten o Nordés que zoa en Elviña para tanta creatividade. Ela mófase: "O aburrimento. A min a facultade aburríame, por iso pasaba tanto tempo na cafetería".

Deixouno. Logo comezou Corte e confección e Patronaxe industrial. Pregúntolle como se miden os altos de tela dos poemas, como se calibran os centímetros das bastas, como se amañan os setes deixados polas palabras ausentes. A poeta modista deixa de sorrir de súpeto. "Non o sei. Simplemente sae". Logo afirma que un poema nunca vén en anacos. "Escribir suponme un terrible exercicio de concentración. Podo estar cismando no poema durante meses ata que un día necesito botalo fóra. Entón déixoo saír sen tachaduras e quedo cunha satisfacción intensa, unha sensación física de baleirado. Son poemas de amor, historias que nacen das vivencias. Busco a narración, non a evocación. E lévoo ao extremo. Son unha poeta da esaxeración".

Da necesidade de compartir nacen os espectáculos creados coa tamén poeta María Lado e coa actriz Pepa Yáñez, que mesturan teatro, música, videocreación e poesía. "Queremos desmitificar a poesía, pero é un exercicio máis simpático que provocador. A nosa poesía é moi triste en xeral. A imaxe que se deu de Rosalía non se corresponde coa súa obra. Claro que interesaba así, chorona era máis dócil".

Arrastrada por unha indecisión constante, Lucía Aldao multiplica o futuro. "Quero vivir de escribir. Estou facendo guións de audiovisual e letras de cancións. Teño moitas ganas de experimentar". O que teima en agochar é o título da súa agardada ópera prima no mundo editorial. Aínda que, talvez, xa estea aquí.

Poemas de Lucía Aldao

Texto

Queridísima Pan-tasma

Pola túa culpa souben o que era agocharse nos baños a duchar os poemas,
Enchelos de colonias esdrúxulas
E cambiarlles a suciedade por elipses...

Protesto porque me faltan versos.

Escribo desde onde se colgan as toallas,
Tonta de renegar de calquera reacción que non fose química,
Pura velocidade tapándome as orellas
E berrando que xa non te quero en contra da vontade do real;
Química de flores, e ciclomotores,
E taquicardias con teito de fondo...

Hai aquí unha urxencia que me deixo sen uñas,
E fago poemas do mesmo material
Que a pel que arrinquei na espera.

Dicides que sodes "as que agardan" e eu fágovos caso
Con tanta presa
Que pronuncio outra teoría da miseria:
Non podo enterrar as cousas que revolvo todos os días,
Cando chego desquiciada de sombras,

Toleando por encher a túa lingua de nenas malas
Que cantan incoherencias,
E dín Nunca Xamais a rebentar de contos poucos inocentes:

Queridísima Pan-tasma.

Bebiches os ventos por ela ó mesmo tempo
Que lle queimabas as ás con mistos de propaganda...
De propina mereces unha indiscreción.
Unha fada preciosa de tamaño duna regra de vinte centímetros
Toliña de badaladas... de aventuras arbóreas...
Pero coa boca pequena (toma complexo).

Anti-infancias (versos condenados à fogueira)

Ás nenas hai que ensinalas a andar pola noite
E a non mirar atrás cando baixan as escaleiras...

Ós nenos hai que ensinalos a que me reclamen nos andamios
Vestidos de nenas con fame,
Puramente impuros e decapitados....

A min había que encherme a boca de gasolina
E poñerme na porta dun parvulario a pedir lume,
A ver se así deixo de poñerme tonta nos poemas
E recupero a dozura que perdín cando me ensinabas
Como arden as nenas,
QUEIMÁNDOAS...

Ja, ja, ja (perdón).

Anti-infancias II (versos que non fun quen de queimar)

Os nenos teñen PENA
E as nenas teñas (a) VACINA.

Así chegaban as malicias,
Rompendo os piterpanes con presa, sen pausa,
E dicindo polo baixo:
NON FAGAS ISO QUE ME PERDO
NON FAGAS ISO QUE ME PERDO
...

É por educación polo que teño a lingua mordidísima,
E se aínda por riba me castigas sen postre
É moi posible que acabe roubando nos supermercados.
É tan posible que teña que comer os petisuis
Cos dedos...

Ó mellor estamos onde só paga a pena exteriorizar
A roupa interior
E a alegría que levo cando me regalas caramelos.
Pero é que algunhas veces
Non me apetece lavar os dentes
De tanta xentiña que levei na boca

Esta excursión de fin de curso pola miña gorxa,
Toda a rebeldía que supuso sentarse no fondo dun bus
Ateigado de
Vamos a contar mentiras
Tralará.

Habítasme infartos.

Alucinar era cada perna túa meténdoseme nos ollos.
Estancias pervertidas en bibliotecas
Facendo cousas entre os libros.
Enches de loucuras botellas secuestradas por compañías telefónicas
E insistes en charmarme filla bastarda de Carroll e de Humbert.
Últimamente todo é unha canción para que xoguen as nenas.
Temo violarte ás agachadas reclamando unha vinganza histórica
Ou lávame o cerebro que o teño suxo.

E un nome de perdición contido na palabra basFEMIA,
E eu aquí dislocada e vós mirando,
E o que xa non tremeluce: tremeLUCÍA (triste imperativo),
O fondo do bar perde a cabeza por nós.
Somos lucérnulas.

Un día hannos botar de todos os sitios....

Habítasme infartos

Excesos
Sobredoses de carencias...
Tanto tempo en ti: adverbio de cansancio

MARIA LADO, POEMA

así doe novembro
así doen as moas apretadas contra ti, coma un barco,
unha traxedia para un pobo,
ou o recordo dun membro fantasma. doe
porque non te das ido aínda que marcharas,
e non hai bálsamos para o baleiro dun amputado.
nin sequera doses xustificadas de codeína
contestan as miñas mensaxes.
nunca preguntas.
por min. nunca preguntas por min.
así doe a praia na que nos coñecemos.
toda ela cábeme espesa nos petos do abrigo
e entérranse as mans entre as cunchiñas, facéndome cortes.
sabes que sangro polas mañáns?
pequenos cortes invisibles que deixou todo o que vén despois da marea.
así doe novembro,
e máis.
inmenso.
onde o mar rompe contra as rochas
novembro doe inmenso.
ali é onde máis manca
que non che sexa
nin sequera un recordo.

"Nove". María Lado. Edicións Fervenza, 2008.